Ambachtelijkheid, gedrevenheid en overtuigingskracht zijn wel te vinden bij Ann Van den Broek, die al jaren een gezichtsbepalende danseres was van het gezelschap. Waar het in bijvoorbeeld Annexe (2001) nog twijfelachtig was of ze onder De Châtel’s signatuur zou uitkomen, bewijst FF+Rew dat deze Belgische ook zelf iets te melden heeft. (…) Wat de val precies veroorzaakt, ouderdom, verloren liefde of zelfs verkrachting, het doet er niet toe. Uitputting, verwarring, onrust, boosheid: die gevoelens sijpelen door, strak en onderkoeld. En dat is sterk genoeg.
de Volkskrant, 28 oktober 2002
Terwijl de beweging wordt teruggespoeld, gaat de loeiende muziek van Arne van Dongen fast forward. Verstrikt tussen terug en vooruit ondergaan de vijf vrouwen soms krampachtig stuiptrekkend de onomkeerbaarheid van hun situatie. Knap aan deze choreografie is de opbouw in de afbouw, maar ook de verhouding tussen solo’s en ensemble. Elk van de vijf ‘gevallen’ brengt een andere persoonlijkheid in en daarmee psychologische gelaagdheid.
Trouw, 29 oktober 2002
Op het laatst staan de vrouwen met hun gezicht naar het publiek. Een enkel hoofdknikje of het heffen van een hand leiden de genadeloze klap naar het niets in. Die dan ook onafwendbaar de toeschouwers recht in gezicht en hart treft.
Brabants Dagblad, 26 oktober 2002
Voor Van den Broek, die haar stuk baseerde op het krijgen van een emotionele klap, is emotie fysiek. Dat voel je als de bal in je maag zich verhardt als de dansers als het ware iets door hun strot krijgen geduwd. Aangrijpend. Ongelofelijk hoe dit stuk langzaam bezit van je neemt.
Rotterdams Dagblad, 18 december 2002
Het is verrassend hoeveel karakter deze nog jonge choreografe aan de dag legt. (…) Dit is kwetsbaarheid: een klein tikje zou ze al vernietigen, maar de harde klap die hen getroffen heeft staat in je geheugen gegrift.
Leids Dagblad, 30 november 2002
Veel spannender is Ann Van den Broeks FF+Rew. Bij haar gaan simpele bewegingen als ja of nee schudden een eigen leven leiden. Met tegenstellingen brengt ze dynamiek aan. De climax aan het eind is tegelijkertijd de anticlimax. Terwijl de muziek dwingender, rustelozer en luider wordt, verstillen de bewegingen in een minimale hoofdknik.
Dagblad van het Noorden, 29 november 2002